Istasangiz yetarli
nur... Istamasangiz qorong‘ulik ko‘rinaveradi.
Madinadan
xabar ololmadim. Ahvoli juda og’ir uni. “Yordam bera olmayman” deb ich etimni
yeyman. Yana ko‘nglimda umid miltillaydi, yorug’lik ko‘rinadi: “Duodan ortiq
katta yordam bormi?!”
Qo‘rqaman, “Men kasal bo‘ldim,
xabar olmading” degan savolga UL kunda beradigan javobim yo‘q. Masofalar olis.
Yana yorug’lik ko‘rinadi: “Duolarda uchrashgan qalblar bor”. Koshkiydi hamma
insonni kaftlarini juft qilib bir mo‘mina - Madina uchun, uning farzandi uchun
umr so‘rattira olsam… Umid ko‘rinadi: Shu blogpostni o‘qiyotganlar do‘stim
uchun duoga qo‘l ocharlar… Axir, mo‘minning mo‘min uchun duosi ijobat.
***
Oxirgi
vaqtlarda ko‘p noliydigan bo‘ldim. Vaqt bo‘lsa xafsala yo‘q, xafsala bo‘lsa
vaqt yo‘q, qiyin ish, dissertatsiya muammolari, abituriyentlarim o‘qimaydi, o‘qishga
ishtiyoqi yo‘q, ularni darsga mehr qo‘ydirolmayabman. Hamma norizo
boqayotgandek tuyuladi. Hamma bir xil savol beradi. Shu odamlarni man bilan
nima ishi bor a?! Jaxlim chiqadi. O‘z holimga qo‘yishlarini istayman. “Seni
foydangni ko‘zlayabman” deb olam olam gaplar gapirishadi, yurakni tirnaydigan,
hayotdan ko‘ngilni sovuttiradigan.Odamlarning ta’siri kuchli bo‘lyabdi.
Atrofimdagilardan noliy boshladim o‘zimga o‘zim. Shunda o‘ylab qoldim. “Atrofimdagilar
hamon o‘sha o‘sha odamlar, yaxshi insonlar. Demak muammo o‘zimda. Hammani noto‘g’ri
tushunayabman shekilli. Chunki bitta gapni ma’nosini 180 gradusga o‘zgartirib
tushunvolish insonni xarakteriga xos. Yaxshisi, yaxshiliklarni ko‘rishga,
yaxshiroq bo‘lishga, hamma yaxshiyu yomonga mehrli bo‘lishga harakat qilaman. Ko‘nglim
yorishadi. Ayam haqlar: “O‘zing yaxshi – olam yaxshi”.
***
Zilziladan juda qo‘rqaman,
ayniqsa Toshkentda, ko‘pqavatli uyda.
Lift har safar chiqib tushganda uy zirillagandek tuyuladi. Yuragim
hapriqib qo‘rqaman. Birdan hayot yo‘limga qarayman. Hali hech bir ko‘zga ko‘rinarli
ish qilmabman deb o‘ylayman. Qorong’ulikka, zulmatga burkanib ketadi qalbim…
Shunda xayolimga kelgan so‘z yuzimni, qalbimni, umrimni yoritgandek
quvonaman: “Axir kamida 5 mahal yuzimni ikki dunyoda munavvar qilgin” deb
umidlanamanku, umidlar esa albatta ushaladi J
***
Kecha tug'ilgan kunim edi. Ko'p tilaklar eshitdim, o'qidim. Boshim ko'kka yetdi. Ustozlarim, qarindoshlarim, yaqinlarim ko'pchiligi: "Ilohim sizdek farzandni tarbiyalash bizga ham nasib qilsin" deb tilak bildirishdi. O'zimdan hech qachon ko'nglim to'lmagan, hech qachon farishtalikka da'vogar bo'lmaganman. Men hatto u darajadagi yaxshi inson ham emasman. Ammo bu so'zlardan o'zimni yaxshi deb o'ylagim, yanada yaxshi bo'lgim keldi. "Menga va avlodlarimga ham sizdek inson nasib qilsin". So'zlar insonni osmonga, ziyoga, nurga quyoshga uchirishini his qilganmisiz?! His qildim shu so'zlarni o'qib. O'zimdan emas, meni shunchalar yaxshi deb o'ylagan insonlardan xursandman hadsiz. Insonlar bizni yanada yaxshi bo'lishimiz uchun motiv beradi. Ha, aynan insonlar sabab insonda insoniylik hislari kamol topadi. Aynan insonlar sabab inson "yaxshi" yoki "yomon" degan nomga sazovor bo'ladi. Bandalariga yuzimni issiq qilgan Robbimga cheksiz hamdlarim bo'lsin.
Ha, inson xohlasa har doim har
joydan hatto zulmat qa’ridan ham yorug‘lik topa oladi. Men shunga ishonaman.
Ha, Istasangiz yetarli nur... Istamasangiz qorong‘ulik ko‘rinaveradi.
***
Rivoyat
qilinishicha bir ayol Dovud (a.s.)ning huzurlariga kirib:
“Ey Allohning rasuli, Robbing zolimmi yoki odilmi?”-deb so‘radi.
Dovud(a.s.): “Holingga voy bo‘lgur, Robbim odil, hech kimga jabr qilmaydi,
nimaga unday deyapsan”-dedi.
Ayol: “Men bir beva ayolman, bolalarim bor, o‘z qo‘l mehnatim bilan boqaman.
Kecha ip yigirib, bir bo‘lak matoga o‘rab sotishga bozorga olib ketayotgan
edim, to‘satdan bir qush menga xujum qilib qoldi va mato va ipni olib qochdi.
Men esa nochor ahvolda, xafa bo‘lib, bolalarimga hech narsa olib kelolmay
uyimga qaytdim.
Shu suhbat bo‘lib turgan paytda Dovud (a.s.)ning eshigi taqillab qoldi. Dovud
a.s. kirishga izn berdi.
Ular o‘nta tijoratchi edi. Ularning har birida yuz dinordan puli bor edi.
Ular: “Ey Allohning payg‘ambari, bu pullarni haqdorlarga bering”-dedilar.
Shunda Dovud (a.s.): “Bu pullarni berishlikka sizlarni nima majbur
qildi?”-dedi.
Ular: “Biz bir kemada edik, bizga bir shamol esib, g‘arq bo‘lishimizga oz
qolganida to‘satdan bir qush kelib, bir mato tashladi. Uning ichida yigirilgan
ip bor edi. Biz u bilan kemamizning ayblarini to‘g‘irlagan edik, shamol bizga
qiyinchilik tug‘dirmadi. Biz salomat qolganimiz uchun har birimiz yuz dinordan
sadaqa qilishlikni nazr qildik, mana o‘sha pullar”-dedilar.
Dovud (a.s.) haligi ayolga qarab: “Alloh sen bilan dengizda ham, quruqlikda ham
savdo qilaveradi, sen esa Uni zolim deysan. Unga yuz dinor berib, “bolalaringga
sarflagin”- dedi.
Ha, Alloh taolo hech kimga zulm qilmaydi, U mehribonlarning mehribonrog‘idir.
